تا شقایق

در غريبي ناله ها کردم کسي يادم نکرد
در قفس جان دادم وصياد آزادم نکرد
ضربه مردم چنان از زندگي سيرم نمود
آرزوي مرگ کردم مرگ هم يادم نکرد
شايد آن روز که سهراب نوشت
تا شقايق هست زندگي بايد کرد
خبري از دل پر درد گل ياس نداشت
بايد اينطور نوشت هر گلي باشي چه شقايق
چه گل پيچک و ياس, زندگي اجباري است
زندگي در گرو خاطره هاست
خاطره در گرو فاصله هاست
فاصله تلخ ترين خاطره هاست